Śnieg z czereśni i mgły

Na wzory Melody Hoffmann jako pierwsza zwróciła moją uwagę Dodgers. Te projekty mają bardzo spójny styl, dziergane są przeważnie z nitek w naturalnych kolorach. Przyjemnie się na to patrzy i łatwo wyobrazić sobie poszczególne rzeczy na sobie/we własnej szafie.

Chusta "I smell snow" spodobała mi się od pierwszego wejrzenia, ale z początku nie bardzo miałam wizję, w jakich kolorach bym ten wzór widziała. Natchnienie przyszło wraz z motkami Goat on the Boat zakupionymi na Drutozlocie. Już przy zakupie wiedziałam, że będzie z nich chusta, ale jak przypomniała mi się "I smell snow", to wiedziałam już, że ten wzór, żaden inny. Niestety, kupiłam w Toruniu tylko dwa motki, projekt Melody wymaga prawie czterech... Cóż, co komu pisane, to go także w dziewiarstwie nie minie. Pogodziłam się z myślą o wydaniu pieniędzy na kolejne dwa motki, a niedługo potem trafiłam akurat na moment dostawy w sklepiku Marzeny i bez dłuższego zastanowienia dokupiłam resztę surowca. Po czym w oczekiwaniu na przesyłkę przewinęłam motki drutozlotowe i zaczęłam dziergać :)

Pierwsza próbka wykazała, że muszę wziąć cieńsze druty. Po raz kolejny stwierdzam, że Asja mądrze radzi, bo to dzięki niej dość szybko uświadomiłam sobie, jak bardzo lubię odpowiednio zwarty splot francuski. Garbiki powinny być blisko siebie, jak się robi za luźno, to mnie oczy bolą i nie chce mi się nosić takiej dzianiny. Na kimś może mi się podobać dużo więcej, na sobie lubię - excusez le mot - mięsistego francuza i już. Znam teorię, że francuz w chustach powinien być luźniejszy, żeby nie sterczał na ramionach, ale mimo wszystko wolę tę sztywniejszą wersję. Każdemu według upodobań :)

Motków nie mieszałam, nawet w okolicach zmiany. Mimo proweniencji z różnych farbowań, kózki zachowały się bardzo przyzwoicie i nie widać różnicy w chuście. Wzór dziergał się całkiem sprawnie i bardzo przyjemnie - to model z tych, które dobrze łączą się z innymi zajęciami, ale nie zanudzą przy okazji, bo co jakiś czas jest mała zmiana. Za to dowiązanie chwościków poprzedził jakiś miesiąc prokrastynacji. Samo dowiązanie, bo chwosty przygotowałam prawie na początku roboty, co by potem jak najlepiej wykorzystać nitki bez martwienia się o wykończeniówkę.

Całość, mimo że z niemal czterech motków, nie jest ogromna - to kwadrat o przekątnej ok. 180 cm. Nie jestem tym specjalnie zaskoczona, bo dziergałam na mniejszych drutach, a poza tym to (po złożeniu po przekątnej) typowo trójkątna chusta, która nie ma imponujących "wąsów" do zawijania wokół szyi, nagromadzenie dzianiny jest na stosunkowo krótkim odcinku.

Co zmieniłam? Pierwszą modyfikacją w moim egzemplarzu było zrobienie innych oczek brzegowych (klasyczne oczka przekładane), drugą - dodatkowe trzykrotnie powtórzenie ostatniej sekcji pierwszego koloru i pierwszej sekcji drugiego koloru. Dodałam, ile mogłam. Ważenie nitki pokazało, że na jeszcze jedno powtórzenie by nitki na pewno nie starczyło. Tu dodam krótki pean na temat przydatności wagi w dziewiarstwie. Precyzyjna waga jest przyjaciółką osoby dziergającej. Pomaga oszczędzać nerwy (starczy? nie starczy?), czas (jak wiem, że nie starczy, to nie zabieram się za kolejne powtórzenie wzoru) i włóczkę (tak by zostało jak najmniej resztek). Są wzory, które aż się proszą o sprawdzanie wagi w kluczowych punktach (u mnie były to np. chusty Hap for Harriet i strzałki). Szczerze mówiąc, mała waga (podająca wynik w gramach z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku) to dla mnie jeden z najpraktyczniejszych okołodziewiarskich przydasiów.

Zdjęcia powstały wraz z dokumentacją poprzednio pokazanego swetra, w pizzerii Cucciolina na warszawskiej Ochocie.

I smell snow by Melody Hoffmann
włóczka/yarn: Chmurka-Goat on the Boat (kolory/shades: Foggy Night, Sweet Cherry)
druty/needle: 3.5 mm
zdjęcia/photos: Gosia

Patent na patent

A właściwie kilka niedużych, ale przydatnych. Bo w sumie sweter dziergany w większości patentem to podwójna robota, a jak się go robi na drutach 3 mm, to na pewno nie jest to robótka ekspresowa. Na szczęście parę decyzji podczas całego procesu przysłużyło się udanemu zakończeniu.

Po pierwsze - dobór włóczki do wzoru. Zdecydowanie polecam takie zwarte single na klasyczny splot patentowy. Jakbym przy przerabianiu oczko niżej ciągle wbijała się między składowe nitki, szlag by mnie pewnie trafił jeszcze przed skończeniem pierwszego motka. A tak - samo dzierganie było przyjemnością. Rozciągniętą w czasie, owszem, ale przyjemnością. Tu należą się serdeczne podziękowania Asi, dzięki której poznałam cudowne nitki farbowane przez Ute i dzięki której te motki trafiły w moje ręce. Autorka wzoru dziergała z takiej samej nitki (tylko w innym kolorze) i przyznaję, że wiedziała, co robi. Jak ktoś chce popatentować z przyjemnością, to Mesilyaka od Q-lany szczerze polecam. Co ciekawe, ta potencjalnie delikatna nitka ma strukturę raczej zwartą, gładką (prawdopodobnie odpowiednio zahartowaną w procesie produkcji), która przy długim dzierganiu nie doznaje uszczerbku. Robótkę w bawełnianej siatce nosiłam często ze sobą, żeby wykorzystać czas dostępny na dzierganie w różnych okolicznościach, i po niemal pół roku roboty dzianina nie straciła nic z początkowej urody. Mam nadzieję, że w noszeniu swetra będzie podobnie.

Po drugie - wybrałam mniejszy rozmiar niż z pomiarów oraz rad autorki wynikało i jestem zadowolona z wyboru. Nie chciałam mięsistego owersajza, wolę sweter prosty, nieco bardziej przy ciele. No i jak się ma trzy motki drogocennej nitki (wprawdzie jeden motek = 120 g, ale sweter jest w większości patentowy, a ten splot żre włóczkę niemiłosiernie), to się nitką gospodaruje uważnie, żeby wystarczyło na rękawy przyzwoitej długości. Na koniec, po praniu okazało się, że wyszły nawet nadmiernie przyzwoitej, ale jakoś mi to bardzo nie przeszkadza...

Decyzja o wydzierganiu akurat tego swetra, to z mojej strony nadmiar optymizmu, bo przecież wiem, że dziergam niezbyt szybko i dysponuję ograniczoną ilością czasu na to hobby. Ale mimo to nie żałuję, że się zdecydowałam, bo efekt końcowy bardzo mi się podoba i zadebiutował już na kolacji wigilijnej. Summa summarum, warto było machać drutami przez ponad pięć miesięcy :)

Zdjęcia zostały zrobione w pierwszą sobotę lutego, zaskakująco słoneczną i napawającą optymizmem. Nie aż takim, żeby zdecydować się na zdjęcia w plenerze, toteż uwieczniłyśmy sweter w gościnnych wnętrzach pizzerii Cucciolina na warszawskiej Ochocie.

Fisherman's Cloud by Katrin Schneider
włóczka/yarn: Q-Lana Mesilyak Single (kolor/shade: Rosita)
druty/needle: 3 mm
zdjęcia/photos: Gosia

Leniwa pobudka ze snu zimowego

Wiem, strasznie się zaniedbuję z pisaniem bloga. W sumie to nie pisanie jest problemem, a raczej dokumentacja. Marznąć w sweterku na mrozie nie bardzo mi się chce, a we wnętrzach światło jest przeważnie marne. Toteż pozwalam sobie na zimowe lenistwo. Niemniej dziś znienacka zdarzyła się ładna sobota, jeszcze nie dość ciepła, by pozować bez kurtki, ale wystarczająco jasna, by mieć szansę na nieporuszone zdjęcia we wnętrzu. Skorzystałam z okazji i wraz z moją ulubioną fotografką wzięłyśmy się za dokumentację. Wkrótce powinny być tego efekty.

Między większymi wytworami wydziergałam czapkę. W pracy jedna z ulubionych koleżanek zapowiedziała przejście na emeryturę. Urocza, ciepła osoba, pracowita, pogodna - mogłabym listę zalet ciągnąć bez końca. Sporo osób postanowiło dać jej na pożegnanie coś od siebie, niezależnie od ogólnego prezentu zrzutkowego, co chyba najlepiej świadczy o charakterze obdarowanej :) Jako że widywałam zimą Elę w dzianinowych czapkach, postanowiłam dorzucić coś do jej szafy w tym departamencie. Wiedziałam, że powinien to być miękki merynos, w chłodnych odcieniach niebiesko-granatowych. Wybrany motek dostałam swego czasu od jednej z ulubionych dziewiarek i miał być z początku czapką dla mnie. Ale gdy planowałam czapkę dla Eli, szybko doszłam do wniosku, że ten prezent to idealne zastosowanie dobrej energii zaklętej w motek. Kolejna z przyjaciółek-dziewiarek podszepnęła wzór. "Tied knots" autorstwa Justyny Lorkowskiej jest dopracowany, klasyczny w wyrazie i w zależności od wybranej włóczki doskonale wygląda na kobiecych i męskich głowach. Bardzo się cieszę, że poznałam bliżej ten wzór, na pewno będę do niego wracać.

Zdjęcia, jakie są, takie są, lepszych nie będzie. Dobrze, że między suszeniem i wręczaniem prezentu znalazła się chwila na pstryknięcie komórką paru fotek na parapecie. Mam nadzieję, że mniej lub bardziej bezpośrednim sprawcom tej prezentowej radości też teraz jest ciepło w okolicach serca :)

Przędłam ostatnio trochę mniej. Było dużo zadań pozahobbystycznych, a mało porywające projekty prządkowe nie przyzywały do kołowrotka. Niemoc twórczą pomógł przełamać śliczny gradientowy warkocz, którego uprzędzenie w formie grubszego singla dostarczyło dużo radości (zdjęcie powyżej). Zdwoiłam przy okazji kolejny etap samplera z naturalnych kolorów runa i czuję, że coś się odblokowało prządkowo. Dziś przed zdjęciami natchnienie kazało wybrać czesanki na kolejną chustę z singli. Dałam się ponieść wenie i złożyłam całość na pierwszy rzut oka nie moją, ale tak naprawdę przemawiającą do mnie równie zdecydowanie jak tamta z przewagą niebieskości... Dziewiarsko na brak weny nie narzekam, pomysły mnożą się jak króliki i tylko ograniczonemu czasowi dostępnemu na dzierganie zawdzięczam nadgarstki w dobrej formie ;)

Prezent dla Asi

Asia teoretycznie mogłaby sama sobie taki szal wydziergać, ale w rzeczywistości na takie całkowicie rekreacyjne dzierganie czasu ma najmniej. Spodobała jej się moja własnoprzędziona nitka, kolor wybitnie Asiowy, tak więc decyzję podjęłam błyskawicznie. Lubię dawać prezenty-niespodzianki przyjaciołom :)

Model ten sam, co poprzednio (klik), nieco mniejszy, bo singiel własnej produkcji zdeterminował taki rozmiar. Jest trochę mniej jedwabiście niż poprzednio (tym razem jedwab to tylko część składu obu nitek), ale dalej przyjemnie i miękko.

Pokazuję szal na blogu dopiero teraz, gdy został wręczony (i spotkał się z ciepłym przyjęciem, za co odwdzięczył się ciepełkiem w wietrzne dni listopadowe :) ). Zdjęcia były robione jeszcze we wrześniu wraz z dwoma poprzednio pokazywanymi udziergami.

Aktualnie dziergam kilka rzeczy, które pewnie za jakiś czas seryjnie będę kończyć. Płodozmian ratuje mnie przed znużeniem, bo ileż można dziergać jednym ciągiem sweter patentowy na trójkach? Albo chustę z czterech motków nitki grubości fingering? Nie, zdecydowanie nie nadaję się na dziewiarską monogamistkę...

Prostokąt skosem nr 2
włóczka/yarn: Kid Silk Drops + handspun (Laguna - merynos/shetland/alpaka/jedwab)
druty/needle: 4.5 mm (Prym Ergonomics)
zdjęcia/photos: Gosia

Strzałka jedyna w swoim rodzaju

Tym razem coś, co moje przyjaciółki uznały za dzianinę artystyczną :) Faktycznie, jest to unikat, bo nicią na udzierg były własnoprzędzione single z surowca dostępnego w krótkich seriach. Jest zabawa kolorem i fakturą.

Połączyłam tu tzw. mini-zestaw swetrowy od jednej farbiarki z wybranymi zawiniątkami z "goodie bag" od drugiej. Kolory zawiniątek wybrałam z kilku "goodie bagów" według własnego gustu, a jak już je wybrałam, to okazało się, że pięknie zgrywają się z wcześniej uprzędzionym mini-zestawem swetrowym. Niebieskość, beżowość, szczypta zieleni - taka nuta przewodnia. O przędzeniu poszczególnych frakcji kolorystycznych można poczytać tu i tu.

Pierwsza część (zestaw swetrowy) była uprzędziona w poetyce grubo-cienko, co w dzianinie przełożyło się na efekt à la boucle. Miała też łagodniejsze przejścia kolorystyczne dzięki mieszaniu czesanki na gręplach ręcznych. Z kolei tam, gdzie sąsiednie kolory wyraźniej się różniły, "fejdowałam", czyli zmieniałam nitkę co dwa rzędy. Ale bez fanatyzmu. Chciałam czegoś nieidealnego, acz praktycznego. Dlatego w momentach, gdy nitka "grubo-cienko" niebezpiecznie chudła, składałam jej kawałek trzykrotnie i taką miejscowo pogrubioną przerabiałam, co dodawało rustykalności i solidności zarazem. Pilnowałam wagi, żeby skończyć poszerzanie strzałki nim skończę 1/3 uprzędzionych nitek. Tradycyjnie kończyłam "na oparach" włóczki. Czyli niby jest bardzo prosto, ale zarazem wyjątkowo. I kolorystycznie tak, jak chciałam.

Chusta jest naprawdę duża, najdłuższy bok trójkąta to prawie 3 metry. Jak widać na niektórych zdjęciach, długości chusty wystarcza nawet na zamot w typie kamizelkowym. Będzie się czym zawinąć zimą :)

PS. Jak już wspominałam, byłam na Drutozlocie. Nabyłam nawet kilka motków (zdjęcia na Instagramie), spotkałam sporo osób, z wieloma nie zdążyłam się spotkać. Na adrenalinie jechałam jakiś tydzień. Unikatowa strzałka była ze mną w Toruniu. Gdy rozłożyłam ją z koleżanką w ramach wzajemnego podziwiania udziergów, przechodząca dziewiarka spytała, z czego to wydziergane, wyraźnie oczekując podania firmy i nazwy włóczki. Informacja, że to "tymi rękami uprzędzione" wywarła na niej wrażenie i chyba troszeczkę rozczarowała. Cóż, było mi bardzo miło :)

Strzałka Druga
włóczka/yarn: własnoręcznie przędziona/ handspun by me
druty/needle: 3.5 mm
zdjęcia/photos: Gosia

Mały, szary, elegancki

Podczas pierwszego przeglądania modeli z Laine nr 1 ten sweter nie zwrócił mojej uwagi. Nie zauważyłam w nim szczególnych smaczków, do tego włóczka modelu pokazowego nieszczególnie służyła urodzie swetra... No i rozmiar był moim zdaniem nienajlepiej dobrany do modelki. Potem było drugie spojrzenie, gdy Asia powiedziała "Joji robi fajne wzory" (a ja Asi poleceniom ufam, bo sama pisze bardzo fajne wzory i byle czego nie poleca :) ). W sumie to nawet zaczął mi się ten sweter podobać. Taki klasyczny w formie kardigan z ładnie wrobionymi rękawami...

Klamka zapadła, gdy zobaczyłam granatową tweedową wersję Malmonki i niemalże symultanicznie spojrzałam na podaną przez Dropsa próbkę przy nowej włóczce Sky. Oczywiście, nie liczyłam na trafienie z próbką aż tak dokładnie, ale myśl uczepiła się i nie odpuszczała. Mimo że unikam zakupów włóczek, zasadniczo oszczędzam (bez fanatyzmu), to jednak dość szybko dojrzałam do zakupu przy okazji 30 proc. obniżki majowej. Sweter zapowiadał się dość ekonomicznie, a po udzierganiu okazał się jeszcze bardziej ekonomiczny, bo zużyłam na niego nieco ponad 5 motków Sky (dokładnie 27 dag). Sprytna ta włóczka sznureczkowa - w motkach ma parametry fingeringa, tymczasem w robótce daje efekt DK (a do tego ślicznie się puszy po praniu i daje zdecydowanie niedziurawą dzianinę). Ma też wadę - łańcuszek ma dość luźny splot, dlatego trzeba dziergać z niej uważnie, ew. warto spróbować nieco bardziej tępych drutów. Ja się przyzwyczaiłam do takiego uważnego dziergania dość szybko, więc w sumie bardzo miło wspominam czas pracy nad tym swetrem.

Co ciekawe, trafiłam z próbką idealnie. Mimo to sweter wyszedł nieco bardziej dopasowany niż planowałam. Co mnie nie martwi, bo leży ładnie, jest wygodny i spodziewam się, że raczej w przyszłości się rozciągnie (alpaka) niż zbiegnie. Już pranie pod blokowanie wyciągnęło rękawy z trochę za krótkich na nieco za długie. W związku z dopasowaniem zrezygnowałam z zapięcia na guziki (dziurki są prawie niewidoczne) i zamierzam ten kardigan nosić jako open front lub ew. sweter z połami spiętymi broszką. Konstrukcja jest zdecydowanie udana - mój sweter zaliczył mierzenie przez kilka koleżanek na Drutozlocie i na każdej wyglądał dobrze, niezależnie czy był dopasowany czy raczej mocno za luźny. Spotkał też swojego przyszłego kuzyna, gdyż Ewelina dzierga z zielonego Sky'a swoją wersję. Będzie nas więcej, ale zuniformizowany wygląd raczej nam nie grozi :)

Lanes by Joji Locatelli
rozmiar/size: M
włóczka/yarn: Garnstudio DROPS Sky, colour 02
druty/needle: 4 mm
zdjęcia/photos: Gosia

Tanie i dobre (szyciowe)

Dość dawno temu opisałam kilka ulubionych wydawnictw albumowych o modzie. Takich pięknych, światowych, "na bogato". Tymczasem na moich półkach stoją najróżniejsze książki i wiele z ulubionych to wydawnictwa tanie, a nie mniej przydatne niż tamte albumy. Dziś o literaturze przedmiotu, którą w sieci i w antykwariatach można kupić już poniżej 10 zł, a potem cieszyć się z najlepiej wydanych w szyciowym życiu kilku złociszy :)

Przed zakupami warto przemyśleć, czy to na pewno ten typ literatury, którego się potrzebuje. Te książki mają z zasady kolorystykę czarno-białą, miękką, nieefektowną oprawę i są ilustrowane wyłącznie rysunkami. Konstrukcje przeważnie opisywane są dla jednego rozmiaru i nikt przy publikacji nie pomyślał o dołączeniu arkuszy z wykrojami. Ale są to też książki starannie zredagowane (bez typowych w obecnych tłumaczeniach potworków językowych), ilustrowane często lekką kreską przez panią Kalinę Paroll... Nie podają na tacy gotowego wykroju do wycięcia, a raczej uczą, co po czym i dlaczego. Co kto lubi :)

Jeśli ktoś kiedykolwiek pomyślał o szyciu, to na pewno zetknął się z książkami pani Zofii Hanus. Wydawane w czasach raczej siermiężnych, do dziś mogą wiele nauczyć.

Przede wszystkim polecam "Jak szyć?", czyli kompendium rozwiązań na różne krawieckie dylematy. Zapięcia, suwaki, marszczenia...

Poza tym są wielokrotnie wydawane "Kulisy kroju i szycia" tej autorki (tomy: "Bluzki, spódnice", "Suknie, kamizelki, spodnie", "Odzież dla dzieci" oraz najmniej popularny w sprzedaży, tak więc najdroższy "Płaszcze, peleryny").

Wśród książek pani Hanus jest perełka dla osób szyjących dla lalek - "Nastolatka szyje sama" (wydanie z różową okładką jest bogatsze od ciemnozielonego o dział przeróbkowy). Już wiele lat temu odkryłam, że rysunki wykrojów w tej książce są podane w skali idealnej do szycia dla lalek typu barbie lub fleur. Nie wiem, na ile to odkrycie jest powszechne, ale jakby ktoś nie wiedział, a był zainteresowany, to polecam.

We wszystkich książkach autorstwa pani Hanus są rozpisane konstrukcje różnych modeli odzieży. Od form podstawowych, przez wszelkie modyfikacje, a do tego przegląd dekoltów, kołnierzy, rękawów... No i poprawki podczas miar (jak zdejmować miary, co i jak poprawiać podczas przymiarek).

Innym nazwiskiem wartym uwagi w antykwariatach i internecie jest Barbara Ignatowska. Mam dwie książki jej autorstwa:

Jak ktoś lubi powgryzać się dość profesjonalnie w konstrukcję, to warto rozejrzeć się za książkami Ryszarda Kowalczyka. Mam "Krój odzieży damskiej".

Szyjącym dla domu polecam "Szycie bielizny pościelowej" Jadwigi Issat. Pozycja na pierwszy rzut oka specjalistyczna, ale napisana w przystępny sposób, idealna dla początkujących, z ilustracjami i opisami, jak wykonać różne rodzaje szwów, jak zszyć narożniki... Przydaje się przy szyciu dla domu, nie tylko pościeli.

To wszystko to taki krawiecki zestaw podstawowy. Dla mnie - niezbędnik.

PS. Za tło do książek robi schnący sweter. Jak czas i pogoda pozwolą, to go trochę dokładniej pokażę ;)